Er is iets buitengewoons aan jullie, mijn volgers. Wanneer ik een blogpost over onderwijs schrijf, en uitleg dat leren het beste gebeurt wanneer leerkrachten ruimte geven aan leerlingen om te experimenteren en te ontdekken, zijn jullie het ermee eens. Wanneer ik zeg dat zorg compassievoller zou moeten zijn, zijn jullie het ermee eens. Wanneer ik schrijf dat leiders die alleen streven naar pure optimalisatie op de lange termijn, niet bijdragen aan zingeving, begrijpen jullie dat heel goed.

Jullie voelen zelf heel goed aan dat geld niet zaligmakend is, en dat geluk misschien meer wordt gedefinieerd door innerlijke voldoening dan uiterlijk succes. En jullie begrijpen dat als je jezelf waardeert, je vanzelf beter luistert naar je innerlijke wijsheid, waardoor zelfzorg vrijwel moeiteloos verbetert.

Maar wanneer jullie naar je eigen leven kijken, geven jullie jezelf eigenlijk helemaal niet zoveel experimenteerruimte. Jullie streven naar oprechte verbinding met anderen, maar lopen jezelf soms voorbij. Jullie voelen druk om te passen in een systeem dat niet resoneert met jullie diepste overtuigingen. En in momenten van onzekerheid en zelftwijfel, grijpen jullie naar verschillende methoden om stress te beheersen, het zenuwstelsel te reguleren, emotioneel te healen, grenzen te bewaken, tijd te beheren of jezelf beter te profileren.

Wat jullie misschien nog niet doorhebben, is dat de wereld waar jullie naar verlangen, een wereld van verbinding en oordeelloosheid, haaks staat op de manier waarop jullie met jezelf omgaan. Dat is niet vreemd; dat is wat jullie is geleerd. We leven nu eenmaal in een wereld van dualiteit, van groter, beter, meer en constant streven. Maar dat is dus precies de wereld waar jullie in de eerste plaats al niet in pasten!

Soms spreek ik toevallig iemand die op mijn website heeft rondgeneusd. Bijna altijd komt er dan de opmerking; ‘ik weet het niet hoor… ik wil niet nóg weer een opleiding doen’. Vaak gevolgd door de uitspraak ‘ik ben eigenlijk wel klaar met aan mezelf werken’. En dat snap ik heel goed, want de opleidingen die ze deden waren waarschijnlijk allemaal duaal. Gericht op vaardigheden, op verbeteren, op het verkrijgen van meer kennis of het bereiken van bepaalde prestaties. Dit zijn allemaal aspecten die horen bij een duale manier van leren, waarbij men streeft naar externe validatie en succes.

Mijn benadering is anders. Het is niet gericht op verbetering, maar op inzichten. Het gaat niet over het bereiken van een bepaald doel, maar over het begrijpen van het proces. Het gaat niet over het vergaren van kennis, maar over het verbinden met je innerlijke wijsheid. Het gaat over het ontdekken van wie je al bent, in plaats van streven naar wie je zou moeten zijn. Het is een uitnodiging om te leven met de moed om te falen en het lef om te stralen. Want met een non-duale blik op jezelf, ontdek je dat er niets mis is met jou.

Door nondualiteit en dualiteit diepgaand te begrijpen, ontwarren we de complexiteit van onze samenleving. We gaan een andere realiteit voorleven en doorgeven, niet gedreven door controle, maar vanuit authenticiteit. Als je niet past in de wereld waarin je geboren bent, mag je mee een nieuwe creëren.

Dit is de kracht van de non-duale blik: een manier van kijken die ons terugbrengt naar onze kern en ons helpt om te leven en werken op een manier die echt resoneert met wie we zijn. Het bevrijdt ons van de druk om te ‘passen’ en staat ons toe om onszelf te zijn, volledig en authentiek.

Ik nodig je uit voor een bijzondere reis. Een uitnodiging aan jezelf om non-dualiteit als de basis voor leven en werken te omhelzen. Zie hoe je wereld transformeert wanneer je vanuit deze visie jezelf en anderen begeleidt op het pad van het leven.