Ik gooi wat water in mijn gezicht en hoewel ik me daardoor verkwikt voel, laten mijn ogen in de spiegel iets anders zien. De vermoeide vrouw die ik daar zie, ben ik, Xandra. Een redelijk succesvolle, maar sociaal angstige volwassene die wanhopig probeert om alle ballen van werk, avondstudie, sport en sociale verplichtingen hoog te houden. Foutloos. Zonder mopperen. En het liefst met enige flair. Van dat laatste is er op deze dag helaas nog maar weinig over…

Zo ben ik niet altijd geweest, overigens. Als jong meisje was ik vroegwijs en anders dan mijn leeftijdsgenoten. Ik was empathisch en supersensitief. Een kat uit de boom kijker maar ook één brok nieuwsgierigheid. Ik wilde alles onderzoeken en overal mee experimenteren. 

Naarmate ik ouder werd, kwam de idealist in mij steeds meer naar boven. Ik wilde de wereld verbeteren, verandering bewerkstelligen, een verschil maken. Ik was vol van passie en vastberadenheid, maar naarmate ik langer werkzaam was, werden de uitdagingen groter. Ik liep vast in de bureaucratie, de beperkte mogelijkheden en het gevolgde paniekbeleid. Kreeg te horen dat ik dingen verkeerd zag, dat ik te intens was en dat ik niet zo moeilijk moest doen. Het gevolg was dat ik mezelf continue ging repareren, polijsten of verbeteren en luisterde steeds minder naar mijn innerlijke stem. Uiteindelijk begon ik te twijfelen of verandering überhaupt mogelijk was.

Bijna dertig was ik… en terminaal serieus.

Op dat dieptepunt van twijfel en uitputting vond ik twee concepten die mijn perspectief radicaal veranderden en mij in staat stelden om vooruit te gaan: nondualiteit en speelsheid.

Nondualiteit is voor mij geen filosofisch idee, maar een ervaring. Het is het besef dat onze perceptie van de werkelijkheid – de labels, oordelen en dualiteiten die we creëren – slechts constructies zijn van onze geest. In werkelijkheid ‘is’ alles gewoon. Het tweede concept, speelsheid, leerde me om ‘dat wat is’ te benaderen met een houding van openheid, flexibiliteit en een bereidheid om te experimenteren. 

Op een dag, niet lang na die dramatische dag dat ik mezelf in de spiegel zag, besloot ik spontaan deel te nemen aan een clownerie workshop om mijn levensvreugde terug te vinden. Terwijl ik de ruimte binnenstapte en de geur opsnoof van oud hout en spelplezier, merkte ik dat de leraar anders was dan alle leraren die ik tot dan toe had ontmoet. De oefeningen bleken ook in niets te lijken op wat ik eerder had meegemaakt. Terwijl ik me liet leiden door mijn impulsen, voelde ik een sociale vrijheid die ik in jaren niet had gekend. Omdat tijdens het spelen al mijn emoties en natuurlijke neigingen er mochten zijn, ervaarde ik een rust en vrede die ik nooit eerder had gekend. Ineens zag ik de wereld om me heen in een ander licht.

Enkele jaren daarna had ik nog een bijzondere ervaring; ineens was ik één met alles om me heen. Ik wist al dat ik niet hoefde te streven naar nog meer veranderingen, verbeteringen of kennis, maar nu voel ik nog sterker dat ik me mag overgeven aan de stroom van het leven en de richting die deze mij van nature aanwijst. En besef ik me ook dat ik als kind al aanvoelde dat onze natuurlijke staat er een is van pure liefde, wijsheid en welzijn. Het was dit waar ik al die tijd naar terug verlangde. En precies wat ik jou ook gun.

Wat ik leerde geef ik graag door
We leven niet in een cultuur die op inclusieve wijze naar mensen kijkt. We zijn individualistisch opgevoed, met een ‘kijk hoe goed ik ben’ mentaliteit. We houden ons stil over wat ons raakt, terwijl dat vaak de dingen zijn waarmee we de wereld mooier willen maken.

Veel mensen zijn ook streng voor zichzelf geworden. Ze vinden dat ze assertiever moeten zijn, hun mening luid en duidelijk moeten uiten, risico’s moeten nemen zonder te aarzelen. Ze vinden dat ze moeten leren om zonder schroom voor zichzelf op te komen, hoog spel te spelen en te concurreren. Ze denken dat ze altijd de leiding moeten nemen, altijd naar het volgende succes moeten streven. Altijd doorgaan, altijd presteren. En dit alles voor wat? Omdat de samenleving dat kan waarderen?

Bij ‘The School of Play’ maken we ruimte voor falen, voor experimenteren, voor vallen en opstaan. We kijken niet naar wat er ‘mis’ is en wat verbeterd moet worden, maar we vieren wie je bent en ontdekken samen wat jouw natuurlijke talenten en krachten zijn. We laten de scheiding tussen ‘goed’ en ‘slecht’, of tussen ‘juist’ en ‘onjuist’, wegvallen. Verbinding met jezelf, de ander en de wereld om je heen mag de basis zijn.

Ik laat je ontdekken dat spelen het enige is waar je als mens beter in kunt worden, terwijl je tegelijkertijd je ego steeds minder belangrijk maakt. En ik leer je dat wanneer je met je diepste kern samenvalt, het leven vrij voelt. Overvloedig. Makkelijk. Dan voel je: ‘ik ben thuis’.

Ik werk graag met jou als je een meer gelijkwaardige en inclusieve cultuur wilt creëren. Als je de focus wilt verschuiven van hiërarchie naar ‘eigenheid in verbondenheid’, waardoor er meer vertrouwen en verantwoordelijkheid ontstaat. Door los te laten en ruimte te geven voor openheid en speelsheid, creëren we een omgeving waarin creativiteit, innovatie en verandering kunnen bloeien. Zo kunnen we samenwerken aan een wereld waarin we ons allen verbonden voelen en waarin liefde, compassie en eenheid de drijvende krachten zijn achter onze persoonlijke groei en collectieve vooruitgang.

Maar neem mijn woord er niet voor – hier is wat enkele van de mensen met wie ik heb samengewerkt te zeggen hebben:

“De realisatie dat mijn ervaring van de wereld voortkomt uit mijn gedachten, voelt bevrijdend” – Lisa, 34
“Ik hoef niet te veranderen, om de wereld te veranderen. Ik mag meer mijzelf zijn ” – Tom, 49
“Mijn gevoeligheid is geen tekortkoming is, maar een waardevolle kwaliteit” – Ellen 42

Vanuit wat heelheid me heeft gebracht, geef ik graag heelheid door. Mijn stijl is ongedwongen en vol menselijkheid. Wil jij samenvallen met het leven? Doe dan mee. Of stuur me een mailtje, ik lees je graag! Aho. Ahé. Namaste Saté.
Xandra