Het leven leek zo lekker te kabbelen… gaveMensen liep goed. De online training werd redelijk vaak verkocht. Cursisten waren overdondert door de hoeveelheid kennis en ik kon door met het opleiden van trainers rondom HSP. En dat was het moment dat ik voelde dat alles anders mocht…
* in januari bedacht ik dat ik naast impro en flow ook iets wilde met yoga, met stilte, met de diepte ingaan…
* in februari ontstond het idee een geheel jaarprogramma te gaan maken..
* waar ik heel maart druk mee was…
* om in april te beseffen dat het hier om leiderschap draait..
* en in mei te voelen dat ’t traject te groot en plomp was
* dus in instituut voor nieuw leiderschap ingericht met vele kleine losse programma’s. Voor ieder wat wils…
* ik kon rustig op vakantie gaan. Dacht ik…
Plottwist nummer één:
Een prachtige zomerdag in juli. Daar zat ik. Hoofd in mijn handen. Dikke tranen over mijn wangen. Dit moment had ik niet zien aankomen. Het thema nieuw leiderschap blonk me al helemaal tegemoet. Maar ik voelde waar ik mijn moed had laten liggen, waar ik de kwetsbaarheid niet was aangegaan. Waar ik niet de kans greep te zeggen waar ik voor stond. Niet de verantwoordelijkheid nam te kiezen voor wat mijn hart me in had gegeven.
Ik leg mezelf al vijftien jaar toe op het toepassen van theaterinterventies in mijn dagelijkse leven. En vanaf het moment dat ik ging begrijpen wat ik deed werd ik er vele malen beter in. Maar… tegelijkertijd voel ik me een verrader wanneer ik zeg dat ik me ga toeleggen op zaken als improvisatie, storytelling en clownerie. Want wie ben ik om zonder theaterachtergrond, zonder enige ervaring op de bühne, zonder wedstrijd theatersport, zonder diploma tot chief storyteller, zonder zelfs een opleiding in dramatechnieken, mijn leven te gaan toeleggen op de meerwaarde die deze zaken hebben op je werk en je leven?
Gelukkig herkende ik dit stemmetje. ‘Wie ben ik nu helemaal om’ is de tweelingzus van ‘ben ik wel goed genoeg’. Ik leerde dat op het moment dat de theorie van Brené Brown over kwetsbaarheid in mijn leven kwam. Binnen denderde, mag ik wellicht zeggen. Want door haar uitleg begreep ik ineens alles van wat ik de jaren ervoor ervaren had in clownerieworkshops en impro-lessen. En het was door de theorie die ik leerde in die tijd waardoor ik mijn leven 180 graden wist te draaien.
Ik nam een slok van mijn cola terwijl ik al deze herinneringen aan me voorbij liet gaan. De lessen die ik had geleerd uit het verleden. Hoe theorie en praktijk zich in me verstrengeld hadden. En hoe ik door de combinatie van weten en doen niet alleen mezelf zoveel verder had weten te brengen in het leven maar ook zovele anderen. Wat begon met de AvonturenClub in het najaar van 2012 omdat ik het mezelf gunde ’te spelen’ en met anderen op een innerlijke reis wilde gaan, groeide uit tot de opleiding de Moed om te Falen. Een train-de-trainers opleiding die dit najaar voor de 5e maal gaat starten. Dit was wat ik deed. Wat ik leef. Wie ik ben!
En op dat moment sloeg het binnen. Voelde ik dat ‘moedig leiderschap’ dichter bij de waarheid van wat ik kan betekenen zou gaan staan. Ik voelde – en schreef in mijn nieuwsbrief – dat ik de moed mocht hebben om aan mezelf en de wereld toe te geven dat ik het meeste blij wordt van spelen. Moedig leiderschap… Het is precies waar mijn eigen oproep lag. En daarom zat ik daar die dag. Hoofd in mijn handen. Dikke tranen over mijn wangen. Emotie die door mijn stem heen klonk toen ik me probeerde te verklaren aan mijn lief. Te soppen als een vierjarige die haar pluche konijn na een week eindelijk weer terugvond. Het was echter geen konijn wat ik terugvond. Ik vond mezelf!
* augustus stond dus bol van regeldingen
* om in september met nieuwe opleidingen te beginnen
* in oktober een groot deel van het aanbod introk omdat ik voelde omdat ik er niet in kon spelen
* en ik in november de speler in mezelf terugvond.
Plottwist nummer twee:
Ik kom in november ávond na avond in tranen thuis. Intens geraakt door het werk van iemand die exáct de kern voor me raakt of op andere dagen even intens geraakt door het werk van iemand wat voor mij helemaal niet klopt. Beide spiegelden mij waar ik wilde staan. Waar ik voor wilde gaan. Wat ik wilde doen. Waarmee ik wilde zijn.
En het antwoord was hetzelfde als altijd. Ik wil niet verlegen met het leven flirten, schalks tussen mijn wimpers door lonken naar al mijn dromen; stilzitten, op veilig spelen, met gekruiste vingers, hopend op het beste. Ik wil in actie schieten, met mijn neus in de wind en dansen met je angsten. Verlangen naar alles dat in het verlengde ligt van mijn volgende stap. Ik wil geen perfect fantasieleven. Ik wil het échte leven, druipend van liefde, verbinding en waarheid, gevuld met kleine succesjes, teleurstellingen en oncharmante lessen. En daar niet langer bang voor zijn!
Ik wil volmaaktheid ervaren in imperfectie en overvloed in schaarse tijden. Oordeelloos in het leven durven staan. De essentie van mezelf weer laten stromen. Onbevangen. Vrij. De modellen die gaan over het leven op een andere manier te beleven, écht contact met anderen te maken en voorbij je oordelen en standaard reacties te gaan in de praktijk te beleven, ermee te oefenen. Niet om te praten maar om ermee te ‘zijn’. Intunen in de stadia van theory U en nondualiteit begrijpen in de praktijk, daar zit mijn lol, mijn uitdaging, mijn ruimte om te zijn.
En dus… bracht de sint mij een nieuwe bedrijfsnaam. Als ik wil spelen dan mag dát het zijn: The School of Play!
Alsof alles erop wachtte ontstond binnen een week een nieuw plan voor een jaaropleiding, met dezelfde ingredienten als voorheen maar nu kloppend, met een onderliggend plan. Het voelt groots, de nieuwe naam voor mijn bedrijf. The School of Play. Een waardige opvolger van gaveMensen. En ik ben er superblij mee!!!!!
