Improvisatie wordt de laatste jaren steeds populairder. Als hobby maar ook op tv. En de laatste jaren komt daar via de toegepaste improvisatievariant in het bedrijfsleven ook een herwaardering voor het spelen bij. Daar word ik erg blij van. Fantastisch al die aandacht die het krijgt!
De redenen om meer te improviseren en te spelen zijn divers. Sommige zoeken meer psychologische lenigheid, anderen willen zichzelf meer accepteren, zoeken een oplossing voor hun perfectionisme of zoeken naar manieren om meer agile te werken. Iedere reden is legitiem wat mij betreft. We kunnen nooit genoeg spelen.
Wat ik echter wel terugzie is een overeenkomstige lijn hierin; namelijk dat mensen iets zoeken of willen trainen dat in eerste instantie buiten henzelf ligt. Ze willen iets bereiken of voelen dat ze intern nog niet zo ervaren. En ik hoop dan altijd maar dat ze gaan merken dat daar waar ze naar op zoek waren altijd al in henzelf aanwezig was. Wij zijn als mensen gemaakt om te improviseren, we hebben allemaal intern toegang tot een bron van creativiteit (alhoewel je die wel met angstige gedachten dicht kunt knijpen). We hebben allemaal geestelijke flexibiliteit en innerlijk welzijn. In onze diepste kern is ontspanning, waardering en liefde aanwezig. Spelen helpt je dit in te zien.
Het doel van spelen is voor mij dan ook niet om een leuke tijd te beleven. Te leren over gedrag. Beter samen te werken. Flexibeler te leren omgaan met de werkelijkheid. Of leren om creatief te denken. Het heeft voor mij vooral te maken met wie we zijn wanneer we ons wat minder gaan richten op de continue stroom van gedachten en gevoelens die we ervaren.
De hele dag door vinden we vanalles van de wereld om ons heen. Iets is leuk (of niet). Iemand doet iets goed (of niet). We voelen ons fijn (of niet). En we zijn daar ongelofelijk druk mee. We vertellen onszelf en anderen er hele verhalen over. En onze gevoelens doen daar druk in mee, want deze laten je ervaren wat er voor betekenis aan is gehangen. Ondertussen zoeken we naar balans, willen we minder van hetgeen niet fijn is en juist meer van dat waar we van genieten. We willen ons onderscheiden van anderen maar ook voelen dat we erbij horen en ons geliefd voelen. We willen leven vol verwondering, met een glimlach zo groot dat onze mondhoeken de oren ervan raken. En ondertussen zijn we vreselijk bang voor pijn, afgescheidenheid en de dood.
En we zien niet in dat al dat willen, nastreven, ontwijken en onderscheiden ons weghoudt van het ware leven. De perceptie van ons brein heeft niets te maken met wie we werkelijk zijn en hoe het leven door ons heen wil stromen. We zien door al die gedachten en gevoelens niet dat achter al die innerlijke onrust alles aanwezig is waar je zo naar verlangt. Door te spelen laat je los wie je dacht te moeten zijn en stap je in de wereld van het ontdekken, experimenteren en creëren. Het is dat wat de kern van speelsheid is.
